Filipka. Wczesna jesień w czeskim Beskidzie Śląskim

Filipka to niewysoki, bo liczący 771 metrów, szczyt w Beskidzie Śląskim, niedaleko naszego Stożka. Wybraliśmy się tam rowerem pod koniec września, atakując wierzchołek (i okolice) z Czech.

Zaczynamy w wiosce Písek tradycyjnie, czyli od wizyty w miejscowej gospodzie. Typowa czeska mordownia raczy nas piwem i klimatami, których już próżno szukać po polskiej stronie. Zdarzają się, ale coraz rzadziej.

Po pokrzepieniu serc i gardeł wsiadamy na nasze rowery. Filipka to jeden z celów na dzisiaj i to wcale nie najbliższy. Tym najbliższym jest Bahenec. Z Bukovca, miejscowości wcześniejszej, prowadzi tam czerwony szlak. Z naszego Piska trasa rowerowa numer 6086, która dołącza do czerwonych znaków w miejscu, gdzie docierają one do asfaltu.

Czeski Beskid Śląski i Śląsko-Morawski lubię właśnie za to: sporo dobrej jakości dróg i rowerowych ścieżek, którymi bez większych przeszkód można pomykać po tutejszych górkach. Z punktu widzenia turysty pieszego nie jest to najszczęśliwsze rozwiązanie. Rowerowe spojrzenie na sprawę zmienia jednak perspektywę, dlatego częściej ostatnio jesteśmy tu z naszymi jednośladami.

W chacie (a właściwie hotelu) Bahenec planujemy postój. Nic z tego jednak. Odbijamy się od zamkniętej bramy, bo w dniu dzisiejszym obiekt jest nieczynny. Zza plota smętnie spoglądają Fiona ze Shrekiem, a my raczymy się drugim śniadaniem na poboczu.

Chata Bahenec

Od teraz, aż do szczytu Filipka, będziemy poruszać się czerwonym szlakiem/trasą rowerową nr 6086, które na przeważającym odcinku się pokrywają. Mijamy domy przysiółka Bahenec i wyjeżdżamy na rozległe łąki ponad domami. Z miłą niespodzianką na horyzoncie – Tatrami wyłaniającymi się spoza Ochodzitej.

Ochodzita i Tatry, czyli jak się ucieszyć po podjeździe

Widoczność jest dziś niezła, więc trudno mi oderwać wzrok od bielejących na horyzoncie szczytów. Panoramy stąd są bardzo rozległe i dobrze widać też, między innymi, Małą Fatrę.

Mała Fatra

Potem jest różnorodnie – trochę lasem, trochę widokowymi polankami i przesiekami z szumiącymi wyschniętymi trawami przed samym szczytem Filipki.

Jakoś te krajobrazy przywodzą mi na myśl okolice Skrzycznego i są takie typowo „beskidośląskie”.

Podjazd na Filipkę

Ostatnią kopką, którą zdobywamy, jest Filipka. Na szczycie znajduje się drewniana wiata i kamień – trójstyk granic wsi (Hradek, Nydek i Navsi). Stąd krótki zjazd wyprowadza nas na polany z widokami na pasmo Czantorii i Stożka. Na łące stoi stary nagrobek, a nieopodal w gąszczu roślinności ukrywa się stara drewniana chata.

Filipka. Szczyt

Stary nagrobek na łąkach Filipki. I autoportret

Tradycyjna drzewionka

Blisko też stąd do chaty Filipka. Wokół pełno – ludzie korzystają z pięknych jesiennych dni, więc i my, gdy w końcu udaje się znaleźć jakąś wolną ławkę, wystawiamy twarze do słońca.

Chata Filipka

Spod schroniska są widoki na Soszów, Cieślar i Stożek

To lubię – taki górski chillout, gdy w powietrzu czuć już zapowiedź zimy, ale słońce jeszcze się nie poddaje. Gdy można się jeszcze grzać w jego promieniach, wiedząc, że już wkrótce wszystko pokryje biel. Chłodniejsze powietrze nie ma do nas teraz dostępu, ale przy zjazdach cienistym lasem i po zmierzchu będziemy wiedzieć, że sezon na rowerowanie (przynajmniej dla nas) już się kończy.

Czantoria

Z oferty gastronomicznej chaty Filipka nie korzystamy (poza złocistym trunkiem). I to był błąd. Gdy zjeżdżamy w końcu w dół i trafiamy, przez Nýdek, Bystřice i Hrádek, do Jabłonkowa (Jablunkov), trudno znaleźć nam jakiś rozsądny lokal. Kolejne piwiarnie oferują tylko fastfoodowe żarcie, więc lądujemy w końcu w restauracji hotelu w rynku. Najwyższy to czas, by ogrzać się trochę i rozleniwić nad kuflem i czeskim jadłem po chłodach wieczora.

Kościół św. Mikołaja w Nýdku

Jablunkov, czyli szukamy jedzenia

Jablunkov

Potem jeszcze krótki dystans w szarzejącym już dniu i kończymy naszą trasę na parkingu w Pisku, skąd słonecznym rankiem wyruszyliśmy na jesienny rowerowy rejs.