Z bazy namiotowej Pod Wysoką, przez Małe Pieniny, w Gorce

Wczorajszy rozruchowy dzień zakończyłam dość późno w bazie namiotowej „Pod Wysoką”. Dziś rano mam się jej okazję baczniej przyjrzeć, korzystając z wcześniejszej pobudki i oczekiwania na wrzątek.

Baza Namiotowa „Pod Wysoką” prowadzona jest przez Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich w Łodzi. W tym roku rozbito ją powyżej Jaworek już 40 raz. Choć znajduje się niedaleko szlaku turystycznego na Wysoką – najwyższy szczyt Pienin – ulokowała się z boku ścieżki, w dolinie potoku Kamionka. Ma swoje źródło wody (z opisanym składem), kuchnio-świetlicę z piecem, umywalnię i prysznic oraz, co naturalne, wychodek.

Namioty (duże, wojskowe i mniejsze z Decathlonu) rozbite są dość blisko siebie wzdłuż ścieżki prowadzącej do Kamionki. Strefę „relaksu” z hamakami można znaleźć niedaleko umywalni, nad rzeczką Kamionką.

Choć kolejny dzień zapowiada się na pochmurny, o poranku witają mnie przebłyski słońca. Liczę, że dziś pojawiać się będą częściej, bo przede mną jeden z bardziej urokliwych szlaków w Polsce – podejście pod Wysoką i „graniówka” Małych Pienin.

Drugi dzień na szlaku

Zbieram się nieśpiesznie, choć dość wcześnie, bo dziś przede mną najdłuższy odcinek bazowej wędrówki. Wracam na zielony szlak i aż do granicy lasu pod Wysoką cieszę się subtelnym słońcem, które co rusz rozświetla okolicę. Pięknie tu. Zawsze lubiłam ten odcinek z pojedynczymi drzewami rozsianymi po całej polanie, więc po raz kolejny odwracam się niezliczoną ilość razy, by podziwiać widoki i zielono-żółtą przestrzeń wokół.

Przehyba – tam wczoraj wędrowałam

Po wejściu w las mijam dość sprawnie stromy odcinek i skręcam na Wysoką. Na najwyższym szczycie Pienin nie ma dziś dobrej przejrzystości i szans na zobaczenie Tatr, ale przebłyski słońca wystarczą, by mi się podobało.

Z plecakiem na Wysoką

Na szlaku w stronę Durbaszki mijam tatę z dwiema córkami, których spotkałam na śniadaniu w bazie. Wymieniamy kilka słów i ruszam dalej – na grzbiet Małych Pienin.

O tym odcinku nie muszę wiele pisać – to jeden z piękniejszych (przynajmniej dla mnie) szlaków w polskich górach. Dziś pokonuję go może nie przy świetnej pogodzie, ale nie ma co narzekać. Słońce niekiedy się pojawia.

Ostatnimi czasy, idąc tędy, wyskakuję zawsze na Wysoki Wierch. Dziś i dla widoków, i dla dalszej trasy. Umyśliłam sobie bowiem kolejny „skok w bok” i zdobycie Rabsztyna. Liczę na to, że wzdłuż słupków granicznych będzie ścieżka, która podprowadzi mnie pod ten szczyt.

Zapach letnich łąk i koniczyny – to lubię!

Wysoki Wierch dziś lekko pochmurny

I nie zawodzę się – przez kilkanaście minut podążam sobie wzdłuż granicy, by w końcu wylądować na polanie u stóp Rabsztyna. Sylwetki ludzi na horyzoncie informują, że niedaleko mam do szlaku. Zanim jednak na niego wrócę, czas na Rabsztyn.

Ścieżka na górę jest wyraźna, stroma, ale nie tragiczna. Po drodze mijam kilka skałek, by w końcu wyjść na tę wieńczącą szczyt. Przez chwilę samotnie podziwiam widoki, a potem wracam ostrożnie po plecak, by już z pełnym obciążeniem przeciąć łąkę i poszukać niebieskich znaczków w stronę Palenicy.

Rabsztyn. Tam byłam

Potem jest trochę lasu, trochę widoków i najgorsze, bo bardzo strome zejście z Szafranówki. Do schroniska Orlica wpadam tylko po pieczątkę i już schodzę nad Dunajec.

Trudność dzisiejszego szlaku to nie tylko dystans (w tamtym roku robiłam większe, ale w tym kondycja słaba). Trzy razy będę się wspinać i dwa razy tracić wysokość. Bo z Dunajcem jeszcze się spotkam, tym razem w Krościenku.

Odwiedzam na moment Pawilon Wystawowy Pienińskiego Parku Narodowego i już schodzę nad rzekę, by poczekać na przeprawę promową. Pierwszy raz będę „płynąć” tym odcinkiem szlaku.

Bo ostatni raz taki zamiar mieliśmy podczas pierwszego pobytu w Pieninach, w późnych latach dziewięćdziesiątych. Lato było deszczowe i powodziowe, więc taki też dzień mieliśmy przy wychodzeniu z Krościenka na Sokolicę. Chcieliśmy dotrzeć do Szczawnicy, ale gdy zeszliśmy nad rzekę, okazało się, że jest tak wezbrana, że promy nie kursują. Musieliśmy więc wracać do zielonego szlaku w stronę Krościenka, z którym też nie było lepiej. Jego fragment prowadzący nad Dunajcem został zalany, więc pozostało nam tylko okrążyć go stromym zboczem. W trakcie wspinaczki koleżankę pogryzły osy (czy pszczoły), zaczęła puchnąć i trzeba było jechać na pogotowie. Wszystko dobrze się skończyło, ale niebieskiego szlaku „przez rzekę” do tej pory nie zrobiłam. Udało się dopiero po ponad 25 latach.

Za pięć złotych przeprawiam się przez Dunajec, słuchając, jak flisak, „czaruje” młodą dziewczynę na tratwie. Potem zaczyna się schodkowe i barierkowe podejście pod Sokolicę. Nie powiem, wymęczyło mnie okrutnie. Odcinek jest krótki, ale litości na nim nie ma.

Przy kasie płacę za wstęp (10 zł) i już bez plecaka ruszam na Sokolicę. Ostatni raz byłam tu dawno, tak dawno, że słynna sosenka miała się jeszcze całkiem dobrze. Dziś dopiero zobaczę, jak wygląda po „wypadku”.

Na platformie widokowej jest trochę ludzi, więc czekam na swoją kolejkę, by przyjrzeć się sośnie z różnych perspektyw. Nie wiem, czy gdy kolejny raz tu dotrę, będzie jeszcze stała. Robię też trochę zdjęć na przełom Dunajca, ale pogoda dziś jest średnio fotogeniczna. Nie narzekam jednak – słońca i tak mam sporo.

Schodzę z Sokolicy i zamiast najkrótszym wariantem dotrzeć do Krościenka, lezę jeszcze z przewyższeniami na Czertezik. Wymyśliłam sobie, że zejdę zielonym szlakiem do Burzany, bo… nie pamiętam, czy szłam tym fragmentem. W trakcie wyjazdów staram się, by, w miarę możliwości, iść nowym odcinkiem, którego jeszcze nie znam. Lub odbić na szczyt, na którym jeszcze nie byłam (patrz: Rabsztyn). Dlatego dla tej „idei” znów pokonuję przewyższenia Sokolej Perci. Świadomie odpuszczam jednak Czerteż, bo wspinaczka tam z wielkim plecakiem byłaby średnio przyjemna.

Widoki na Sokolicę z Czertezika

Zejście do Krościenka jest już sprawne, choć stopy czują swoje. Zastanawiam się, ile jeszcze zostało mi trasy do przejścia i w miasteczku trochę się dobijam. Tabliczki nie są zgodne; ta w rynku „optymistycznie” zakłada, że 3,30 h dzieli mnie od Lubania. Ta przy moście na Dunajcu dokłada mi do trasy 15 minut.

Tak czy inaczej – długo. Czuję już zmęczenie i chętnie zakończyłabym dzisiejszą marszrutę, ale nie ma zmiłuj. Trasa na bazę pod Lubaniem sama się nie przejdzie.

Znów wychodzę z założenia, że jakoś się dokulam na miejsce. Jest 17, gdy ruszam czerwonym szlakiem przez Krościenko. Pierwszy odcinek, stromymi asfaltami, wyciska ze mnie siódme poty i marzę tylko o tym, by twarda nawierzchnia już się skończyła. Mijam też turystów schodzących ze szlaku. Tym to dobrze…

Czerwonym szlakiem, i to w odwrotnym kierunku, szłam tylko raz, jeszcze na studiach, więc niewiele pamiętam. Obawiałam się, że będzie stromo, ale jest nad wyraz litościwie. Stopniowo nabieram wysokości, szlak nie faluje, trzymając mnie na osiągniętej już wysokości, do tego często funduje mi polanki i widokowe altanki-grzybki. Za mną już Marszałek, Kotelnica, Brożek. Gdyby tylko nie ta pora…

– Co się pani tak późno na Lubań wybrała? – pyta mnie mężczyzna na motorze, mijany w lesie. – Tak wyszło – odpowiadam. – Jakoś dojdę.

Dojdę czy nie?

I docieram, znów bez użycia latarki, kwadrans po dziewiątej, po 13 godzinach na szlaku. Końcówka jest już trudna, więc często odpoczywam, ale wiem, że już niedaleko. W dole błyszczą światła wiosek nad Jeziorem Czorsztyńskim, a to znak, że baza zaraz wynurzy się z ciemności.

Dostaję swój namiot, ciepłą wodę do umycia i wrzątek na herbatę. Przy namiocie ucinam krótką pogawędkę z chłopakiem idącym GSB. Zaczyna się oczywiście od pytania, czy też nim podążam. Potem parę chwil w szałasie bazowym, spotkanie znajomego z  Internetu (i festiwalu podróżników) i spanko! Najmilsza chwila dnia, gdy wreszcie mogę wyłożyć się w namiocie i nie musieć już nic. Choć ognisko dogasało i baza zdawała się cichnąć, gdzieś tam dochodzą mnie dźwięki gitary. Zakopana w śpiworze ani jednak myślę o dodatkowej rozrywce. Odpuszczam też planowany wcześniej wschód słońca na Lubaniu. Na jutrzejszy poranek mam jeden plan – porządnie się wyspać.

Dzisiejsza trasa (z Wysokiego Wierchu szłam wzdłuż granicy na Rabsztyn, by w okolicach Huściawy dotrzeć do znakowanego szlaku):