Na Klimczok przez Szyndzielnię. Inwersyjnie. I kolejką

Jesień – czas inwersji. Trafia mi się wolny piątek, a tego nie można przegapić. Zapowiada się słoneczna pogoda, więc planuję samotny wypad gdzieś w pobliżu.

Ale ranek wstaje pochmurny, a mgła wisi nieruchomo w powietrzu. To może oznaczać tylko jedno! Zerkam na kamerkę na Magurce – za nisko, wszystko w chmurach. Wyżej jest lepiej – Szyndzielnia wystaje ponad morzem mgieł. Jadę!

Wieża na Szyndzielni. Babia Góra, Pilsko zza Magury, a między nimi słaby zarys Tatr

Zaczyna się jakoś pechowo. Tym razem na moim pewniaku parkingowym w Bielsku-Białej pełno. Krążę po okolicy, czas do odjazdu autobusu się kurczy, a tu, jak na złość, wszędzie zajęte. W końcu znajduję puste miejsce w jakiejś bocznej uliczce, zostawiam kangura i pędzę po bilety.

Beskid Mały tym razem okazał się za mały. Prawie wszystko w chmurach

No i masz babo placek! Mój kiosk – pewniak zamknął się na dobre! Lecę do kolejnego – też zamknięte. Na szczęście obok jest automat. Wybieram płatność na monety i gorączkowo przeliczam w głowie, czy wzięłam ich odpowiednią ilość. Starcza na styk.

Teraz już biegnę na przystanek, by z oddali zobaczyć, że autobus podjeżdża! Macham nerwowo do kierowcy, wpadam do środka i co? Łaskawie stoi on jeszcze kilka minut, czekając na godzinę odjazdu. I po co było narażać nogi na złamanie w tym szaleńczym biegu?

Mgły falują, a drzewa to wyłaniają się, to znów w niej zanurzają

Internety powiedziały mi już wczoraj, że bielska „ósemka” ma zmienioną trasę i do przystanku pod kolejką nią nie dojadę. Wysiadam przy parkingu pod Dębowcem i próbuję dobić się do remontowanej drogi, skręcając od razu z czerwonego szlaku w jej stronę, ale się nie da. A było kulturalnie ruszyć za niebieskimi znaczkami, bo asfalt częściowo pozostał i nikt pieszych jeszcze nie goni. Odkrywam to dopiero później, po zejściu boczną uliczką z czerwonego szlaku.

Na szczyt wiozę się jak panisko – kolejką. Za trzy dni zostanie zamknięta na czas przeglądu, więc przynajmniej tu miałam szczęście. Niby odjazdy są co pół godziny, więc znów wypada mi się pośpieszyć, gdy jestem w pobliżu parę minut przed wpół do pierwszej (tak, tak, o takiej niemożebnej porze wyjeżdżam w góry), ale z powodu przedłużonego weekendu kolejka odjeżdża bez przerwy.

Jest mglisto. Im wyżej, tym coraz bardziej nikną nawet najbliższe plany. Do czasu, gdy zbliżamy się do szczytu.

Mglisto, ponuro, ale do czasu

Nagle w mglistej zawiesinie pojawia się świetlisty tunel (tylko bez skojarzeń!) i wyjeżdżamy ponad chmury. Jest słońce!

Znów daję się skusić na wieżę, skanując bilet na elektronicznej bramce. Po kiego licha trzeba go jednak skanować ponownie, po zejściu? Pytanie jak najbardziej zasadne, bo mnie znów prześladuje pech. Po obejrzeniu inwersyjnych widoków wracam, przykładam bilet do czytnika – i nic. Próbuję kolejny raz, to samo. Wreszcie automat pikaniem daje mi do zrozumienia, że się nade mną zlitował. Po to tylko, by wyświetlić komunikat „Bilet nieaktualny”.

Jedna wieża, za to wredna. Nie chce wypuścić!

Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko uprawiać barierkową akrobatykę. Przeciskam się pod metalową belką, ale na szczęście to ostatni atak licha na tym wyjeździe.

Statecznym krokiem matrony w średnim wieku ruszam do schroniska. A, zapomniałam, licho znów się odzywa w postaci obiektu spadającego z nieba tuż przede mną.  Krok dalej i dostałabym w łeb. Żołądź czy co? Nie, to tylko kawałek drewna odłupany przez dzięcioła, który przy drzewie na szlaku urządził sobie stołówkę.

Zanim ruszę na Klimczok, zatrzymuję się przy schronisku na Szyndzielni

Spod schroniska (na dobrą sprawę wieżę można sobie darować, bo widoki stąd na Babią są niemal takie same) dreptam na Klimczok.

W drodze na Klimczok

Tu dłuższy popas, oglądanie górskich wysp wyłaniających się z mglistego morza chmur i już pędzę na Magurę. Z małym przystankiem w odbudowanej chatce na Klimczoku (jest pieczątka!). Samo miejsce budzi moje mieszane uczucia – taki misz-masz trącący nieco tandetą. Ale de gustibus…

Powyżej schroniska nie ma prawie nikogo, wędruję samotnie, a żółte trawy ratują jeszcze tę bezlistną jesień.

Schodzę do Bystrej koło ruin kąpieliska, które pewnej zimy przegapiłam.

Szlak na Klimczok (i Magurę) prowadzi koło ruin przedwojennego kąpieliska

Potem dłuższy spacer ciemnymi uliczkami, by wydłużyć tę wycieczkę. Niby miasto, a szlak tak poprowadzono, że za bardzo nie denerwuje. Żółtym i zielonym szlakiem docieram do przystanku, by złapać autobus do centrum. W dolinach znów mglisto, więc jest radość, że można się było dziś powystawiać do słońca!

Trasa od górnej stacji kolejki: